مدح و شهادت زین العابدین امام سجاد علیه‌السلام
ای جـان گــرفته با نفست پیکر دعــا وی آسمـان چشم تو را اخــتــر دعــا ذکر مقدّس سحــرت آیــه‌هـای عـشق دُرّ ســرشک نیمه شبت گــوهـر دعا قــلّاده مـحـبّــت تو، طــوق بنــدگــی سجّــادۀ عبــادت تــو، سـنـگــر دعــا دریک شبت شکفته هزارآسمان نـیاز وزیک دمت گـشوده هـزاران درِدعا ای دوّمین علّـی و چـهارم امــام دیـن بغضت تمام کفر و ولایت تمــام دیـن ای رشـتۀ ولای تو حبل المتین عشق تسبیـح شامگاه تو صبح آفـرین عشق گفتارجـانفزای توعـیـن الحیــوةجــان لبهای روحبخش توروح الامین عشق سر سـبزکرده نـخــل بلند وصــال را خون حسین واشک تودرسرزمین عشق عشق شماست دین من وخواهم ازخدا روزی هـزار بار بمیرم به دین عشق بی مهر تو نبــود و نـــباشد ســعادتی از هیــچ کــس خــدا نـپــذیرد عبادتی بی مهر تو ریاض نیایـش ثمر نداشت نخل بلند طاعت جزء شعله،برنداشت با ناله‌های گـرم تـو گر هـم نفس نبود بوی خدا، نسـیم لطیـف سـحر نداشت بر پیکرشریف تو پیچــید خویــش را زنجیرعشق جائی از این خوبتر نداشت هفده ستاره شـمس ولایت به نیزه داشت مثل تو پای نیزه خود یک قمر نداشت دیدند،در توای به نبی نور هر دوعین روح علی، روان حسن،غیرت حسین ای در بلا سکوت تو بر لـب پیام صبر ایّـوب را ز روز نخـستـین امــام صبر جز مصطفی که صبر تومیراث شخص اوست از انبــــیا بلــند تـری در مــقام صـبر هــم ســیــنۀ مـقـدس تــو کـعـبۀ رضا -هم قلب داغدار تو بیــت‌الحـرام صبر بر پـای تـو ز صـبح ازل سجدۀ رضا دردست تواست تـا ابـدّیت زمـام صبر صبــر تو گــر نبـود ز قرآن اثر نبود طوبـای آرزوی نــبــی را ثمــر نبود گــــردون اسـیــر زمزمۀ عاشقانه‌ات مرغ سحر خمـوش به شوق ترانه‌ات زینت گرفت از تو عبادت که در نماز زین العـباد خــوانده خــدای یگانه‌ات سرتاسر صحیفه که قرآن دیگر است شیرین عبارتی است ز ذکر شبانه‌ات عـنقای قاف قربی و در خـاک بندگی آغــوش کبــریاســت بلنــد آشیــانه‌ات خلق زمین چگـونه شــناسد مـقام تـو؟ بــاریده آســمان بــه دعــای غلام تو معراج، شــام و نـاقۀ عریان بُراق تو زنجیر حلــقه حلــقه پـر از اشتیاق تو تفسیر فتح بود که بر خاک می نوشت خونی که می‌چکید ز کتف و ز ساق تو شب هــای شـام با همۀ درد و رنج‌ها صبــح وصــال بود نــه شام فراق تو ایثار واستقامت وحلم و رضا و صبر آرند سـجــده بر حــرم بــی‌رواق تــو مــولای ســاجدین و امــام المجاهدین جان جهان فدای تو یـا زیــن العابدین آنجــا کـه زخـم بر دل فولاد می‌زدند بــر جــان داد؛ آتــش بـیـداد مــی‌زدند آهــت درون سیـنه نهان بود و دمبدم زنجـیرها به زخــم تو فـریـاد می‌زدند آن سنگ‌ها که برسرت از بام ریختند ازسوزدل به بی‌کسی‌ات، داد می‌زدند از شعـله‌هــای نالــۀ طفــلان داغــدار بر آتــش درون دلــت بــاد مــی‌زدنـد بهــر تــو اولــیای خدا خون گریستند بر نیزه‌ها ســر شــهدا خـون گریستند امّت چه خوب شخص تورا احترام کرد خاکســترت نثــار ز بـالای بــام کـرد این غـم کجا برم که گویم؛ در زمیـن عرش خدا به گوشۀ ویـران مقام کرد در کــربلا و کــوفه و شــام بـلا فقط منهال بر تو پشت خـرابـه سـلام کرد ممکن نبودظلم ازاین بیش وخصم را امّت، به اهل بیت، ستم را تمــام کرد بودند پیــش چشــم تو بر ناقه‌ها سوار آل رســول مثــل اســیــران زنـگــبار بــا آنــکه زنــده آمــدی از آن دیارها داند خدا که خصم تـو را کشت بارها نفرین به مردمی که به بازار شهر شام تهمت زدنـد از همه ســو رهگذارها مشــعل بــدســت آمــده بودند پــیشباز ســوی تــو بــا ســر شـهدا نیزه‌دارها در محــفل عــزای شــما بود نیلگون چــون جــامه ســیاه رخ گــلعــذار‌هـا گیرم سیه کند همۀ صـفـحـه ها؛ غمت وصف غمت نگنجد، در نظم میثمـت |